تقديم به ساحت گرامي صاحب عصر و زمان، بقية الله الاعظم (عج)

تو را مي خوانم كه عصاره خلقتي و عصر ما بقا از وجود تو دارد كه اگر تو نبودي زمين حضور جنبندگان خود را تاب نمي آورد و زمان صبر پيمودن راه روز و شب را از كف مي داد، پس اين عصر به وجود تو پايدار است و هويتش را از تو مي گيرد و اينگونه است كه پروردگار تو نه به "عصر" كه به حقيقت وجود تو سوگند خورده است.

هميشه انتظار براي هر منتظري ملال انگيز است و هميشه هر منتظري گشايش را پس از حضور محبوبش طلب مي كند، اما نمي دانم كه چه سري است كه حتي انتظار حضورت ارمغان بهجت و گشايش است و سرانجام محتوم براي اهل انتظار حقيقت وصال است، اين سرانجام حتي آناني را كه عمري در كوي انتظار تو ساكن و غلامي تو را حلقه به گوش بوده اند و در اين دار فنا ظهور تو را به چشم ظاهر نديده اند مقدور است چرا كه عمري ترنم "فاخرجني من قبري مؤتزرا كفني" را واگويه كرده اند و به حتم از ملبيان دعوتت خواهند بود.

اي ولي ما! مگر نه اينكه جد بزرگوار تو فرمود كه زمين را لبريز از عدل خواهي كرد آنگاه كه پر از ظلم و جور شده؟ و نه اينكه امروز مظالم بسيار، زمين را به آستانه انفجار برده است؟ پس خورشيد عدل تو كي از افق اين يلداي ظلماني تابيدن خواهد گرفت؟ و مگر نه اينكه وعده معروف و حق الهي تحقق "يسر" بعد از هر "عسر" است؟ و نه اينكه امروز زمانه عسرت اهل زمين است و اين اهالي رنجور، رويگردان و مايوس اند از هر روزنه رنگارنگي كه تا كنون به آنها رو كرده و نويدهاي دروغينشان داده؟ براستي پس خورشيد "يسر" كي از افق اين شب عسرت دميدن خواهد گرفت؟!

و زنهار از اين شكايت، در مدار تسليم رنجيدن كافريست و مبادا كه اين شكوه و رنجش عاشقانه ما را از دايره تسليم بيرون كند، تقدير اهل زمين در انتخاب خودشان رقم مي خورد و آنهايند كه به نسبت لياقت خود دوره اين انتظار را معين مي كنند و منتظران حقيقي در اين دايره قسمت نقطه تسليم اند. در اين دايره حكمت، آدمي را به بهشت برين نمي برند و فقط هدايتش مي كنند و اين تقدير اوست كه با پاي خويش سنگلاخهاي صراط رضوان را طي طريق كند، پس زمينيان بايد شكوه از خود كنند و به اين راز متذكر شوند كه منجي ما "مسيطر" نيست و فقط "مذكر" است و اوست كه با ظهور خود فطرت خاموش ما را خطاب خواهد كرد و حقايق را نه ايجاد كه فقط از پرده كتمان بيرون خواهد كشيد و آن را يك بار ديگر به يادها خواهد آورد.

آري خداوند گرچه مدبر امور است اما تغيير امور قومي را نخواهد داد مگر آنكه آن قوم خود خواهان اين تغيير باشند، بشر امروز مايوس است اما بستر ظهور شمس آخرين، تنها ياس از اغيار نيست و اين گرچه لازم اما كافي نيست و همزمان توجه همگاني به نقطه اميد را نيز طلب مي كند و منتظر حقيقي كسي است كه اين توجه همگاني را تسريع كند.

اميد كليدي ترين عنصر در وجود منتظر است و آناني كه نااميد از سرنوشت بشر اند از دايره انتظار بيرونند، گرچه وضع بشر امروز در انتهاي حضيض است و او بيشتر به مرداري متحرك مي ماند اما خداوند "مخرج الحي من الميت" است و اوست كه زندگي جاويد را از همين اجتماع اموات بيرون خواهد كشيد.

اي سيد و آقاي ما! تو حقيقت همه آن وعده هايي هستي كه خداوند بشارت فرمود، حقيقت عدل تويي، "بالعدل قامت السموات والارض" و نه اينكه خداوند سرانجام زمين را به عدل وعده داده؟ سر سلسله صالحان زمانه تويي و ازينروي خداوند زمين را ميراث بندگان صالح خود برگزيد، حقيقت فرج تويي كه شدت و سختي اين عصر، تو را به انتظار مي كشد و گشايش امورش را به وجود تو ميسر مي داند وحقيقت "يسر" تويي كه در پي اين دوره عسرت ظهور خواهي كرد، ظهور تو ظهور همه حقايقي است كه رنگ وعده حق را به خود گرفته اند، ظهور تو ظهور اسماء تام خداوندي است و تو حقيقت اكتشاف غمائم امت خاتم هستي. چرا كه در صدر غمائم اين امت غم غيبت توست و ساير مصائب از اين اندوه بزرگ منشا شده است.

" الهم اكشف هذه الغمة عن هذه الامة بحضوره و عجل لنا ظهوره"

.... رجبي